ادامه مطلب
گاهی پیش می اید .که موضوعِ مورد علاقه ما، برای یاد گیری بسیار مهم و جذاب بوده .و در عین حال،
دارای شاخه های گوناگون باشد. ممکن است. در حین یادگیری و یا ارتباط، آن چنان محو موضوع شده.
و به شاخه های مختلف آن برویم . که پاک سایر جنبه ها و زوایای وجود خود را، فراموش کنیم...این
طبیعی است که بررسی یک شاخه از موضوع، به شاخه دیگری، منتهی شود. که در این صورت،
پدیده در هرگام جالبتر و تخصصی تر می شود.گاهی شاید در این فرایند، هدف و منظور ما ، از آموزش
تحت تاثیر قرار گرفته وفراموش گردد.ولی ما مصرانه بدنبال کمال و پایان موضوع ،باشیم در این حالت
باید توجه شود. که هیچ موضوعی در جهان، انتهاندارد. و هر آن چه که در راه کشف یک پدیده، وقت
صرف کنیم. باز به انتها ،نخواهیم رسید.در حالی که ما مجذوبِ موضوع شده. و به کنکاش خود، ابعاد
جدید می دهیم. فراموش می کنیم. که عمر ما، در حال مصرف شدن است. و تازه ،با دست یابی به
نتیجه درهر مرحله، ناگزیر شده ایم که به نتایج قبلی، اهمیت کمتری بدهیم .کشش کمال طلبی ما،
گاهی بصورت وسواس و توهم، خود نمائی می کند. و ما غافل از نتیجه زحمات قبل و نتایج حاصله،
باز هم به راه خود، ادامه می دهیم . و منتظر بدست اوردن نتایج، جدید می شویم. این مسلم است
که در این راهها، حتما نتایج ارزشمند و قابل توجهی، وجود دارد. اما فراموش می کنیم که عمر ما و
زندگی ما، ازهرنتیجه احتمالی، با ارزشتر و گرامی تراست.نتایج حاصل از کنکاش های افراطی،
بخصوص در زمانی که ما بدون راهنما و اصطلاحا، پیر به این روش، مبادرت می ورزیم .یک سلسله
نتایجی هست. که در عمل، به هیچ کاری نمی ایند.و احتمال این که بطور کلی نتایج بدرد نخوری،
باشند. زیاد است.اگر در حال بررسی یک پدیده باشیم. و مراحل را ثبت و ضبط هم نکنیم. چه بسا
بارها و از راههای متفاوت به یک نتیجه مشخص برسیم. که خود این موضوع، بیانگرِ مصرف بیهوده عمر
در راه یافتنِ نتایج تکراری و گمراه کننده است.البته از جلوه و کشش بررسی پدیده ها نباید غافل، بود.
ولی یک انسان هدفمندو هشیار به سایر جنبه های زندگی خود نیز، توجه کافی داشته و از زیاده روی
در یک راه، آنهم بدون راهنمای مناسب خودداری می کند.در ابتدا عرض کردم در بررسی پدیده ها
(بله هر پدیده ائی مورد نظر من است) تنها کنکاش و بررسی، مربوط به موارد علمی و تجربی نیست.
ممکن است پدیده ایی که نظر ما را جلب می کند رفتار فرزند و یا همسر و یا همکاران باشد.ممکن
است یک پدیده و یا عارضه اجتماعی نظر ما را جلب کند.اتفاقا در این گونه موارد پیگیری و غرق شدن
در موضوع، بسیار مضر و نتایج هم گاهی بسیار دردناک و غیر قابل درک، خواهند بود.فرض کنید.
که شخصی، واقعا علاقمند به پدید های اجتماعی، بخواهد ریشه فقر را در یک اجتماع بررسی
کند.او ناگزیر خواهد بود. از اطلاعات و منابع پژوهشی زیادی استفاده کرده .تا به موضوع و جوانب
آن مسلط شود.مشخص است اگر بخواهد با دقت به همه منابعی که تا کنون منتشر شده .
مراجعه کرده. و آنها را مطالعه کند ،اولا به زمان بسیار طولانی نیاز داردو در ثانی به نظریات و نتایجی
کاملا متضاد و گوناگون بر می خورد.حالا فرض کنید نظریه ائی را انتخاب کرده و تخصصی تر به
پیگیری موضوع مشغول می شود.و همین طور بعد از هر نتیجه به نتیجه جدیدتری می رسد .و
اگر ادامه دهد. در نهایت با انبوهی از نتایج مواجه می شود. که عملا هیچ گونه راه حلی برای
حل معضل فقر اجتماعی نیست..لازمست گاهی ما رشته اقدامات خود را، در موردبررسی پدیده ها
قطع کنیم. و به زندگی و واقعیات زندگی خودو اطرافیان توجه کرده. و با حذف بسیاری از اطلاعات
بدردنخور. و تنقیح نتایج حاصل از تحقیق خود ،از غرق شدن خوددر دریای کنکاش و بررسی خودداری
کنیم.شاید بتوانیم برای جلوگیری از غرق شدن، به کارهای تیمی ارزش و بها بدهیم و از بررسی
موضوعات مختلف، بصورت انفرادی و جذب کامل شدن در بررسی، احتراز کنیم....
ادامه دارد